Mijn bijna dood ervaring

" Ik lag in een bedje mama..  en er waren allemaal engelen om mij heen.. en Jezus was er ook. Ze waren zo lief voor mij mama.. Ik voelde me zo warm, en geborgen, zo geliefd mama. Het was daar zo mooi. "

Dit is het verhaal wat ik tegen mijn moeder vertelde, kort, want het was niet in woorden uit te drukken. Het was een korte herinnering, maar in mijn gevoelswereld heeft het zoveel meer gedaan. Mijn leven lang zou ik blijven zoeken naar die hoeveelheid liefde die ik daar heb ervaren. Hoe licht ik me daar voelde, vrij van pijn, vermoeidheid, verdriet, angst. Gewoon vrij. 

Later kwamen we erachter dat ik deze ervaring waarschijnlijk al in mijn moeders buik heb gehad, de dag dat ze mij met een spoed keizersnede ter wereld brachten. Die nacht daalde mijn hartslag zodanig dat de doktoren besloten dat het tijd was mij te halen. (Mijn hart was er zelfs even mee gestopt dus) 

De ervaring van bijna dood zijn kan voor de persoon waar het om gaat voelen als uren, maar vaak hebben doktoren niet eens iets door. Het kan bijvoorbeeld ook tijdens een reanimatie zijn, waarbij de doktoren denken dat de reanimatie gewoon geslaagd is.

Jaren later begon ik door gezondheidsklachten en mijn hooggevoeligheid (het een veroorzaakt door het ander) enorm te worstelen met deze gevoelens. Want wat doe ik nou hier? Een wereld vol ellende, pijn, haat, verdriet, als het daar zo ontzettend fijn is? Het duurde even.. voor ik ontdekte dat de aarde ook zoveel moois te bieden heeft, en je de hemel best naar de aarde kunt halen..